Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/62

 — Co to za dziewczyna! powtarzał — Zosiu droga, co to za dziewczyna! wychowałaś jedynaczkę znakomicie.
 Pani Brzozowiecka westchnęła.
 — Co to siostruniu? zawołał zdziwiony. Pochwały sprawiają przykrość mateczce, która poświęciła najpiękniejsze lata swojego życia wychowaniu córki.
 — Bynajmniej, lecz....
 — Sądzisz, że przywiązanie mnie zaślepia? Oho! ja obserwuję, ciągle obserwuję!
 — Jednak mój Adasiu....
 Rozmowę przerwał hałas, pochodzący z oddalonej części mieszkania. Pani Brzozowiecka zbladła — pan Adam zerwał się z kanapy i oboje pospieszyli w stronę, zkąd gwar pochodził. Nieokreślona wrzawa przybierała coraz wyraźniejszy charakter, w miarę jak się zbliżali do wielkiego salonu.
 W progach bawialni słyszeli już wyraźnie płacz i kłótnię dwóch głosów.
 — Maż się, maż! ty nic lepszego nie potrafisz.
 — Podarła! oh! oh! podarła cały kajet.
 — Nie podarłam — kłamiesz! tylko rzuciłam na ziemię.
 — Oh! oh! świeżo kupiony kajet.
 — Uspokójcie się i pogódźcie — perswadował ktoś trzeci.