Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/64

 Pani Brzozowiecka uchwyciła jej rękę.
 — Mogłabyś mi zrobić tak wielką krzywdę — rzekła łagodnie — i wyrzec się dalszej nauki?
 Dziewczyna rzuciła się w objęcia zacnej kobiety. Nacia nie śmiała podnieść oczu, a panna Julia sprawiała wrażenie osoby ciężko przygnębionej.
 — Oh! droga pani — powtarzała Borejkówna — droga, najlepsza pani, wybacz!
 — Uspokój się, dziecko, nie mam ci nic do wybaczenia.
 — Rozgniewałam Nacię.
 — Córka moja ci ubliżyła i obowiązaną jest przeprosić.
 — Nigdy, mamo! nigdy — za nic na świecie! Ona mnie zawsze przeprasza.
 — Być może, gdy załatwiałyście sprzeczki pomiędzy sobą. Dziś wobec świadków, ty musisz Manię przeprosić.
 — Umarłabym ze wstydu! Ja mam przepraszać pannę Borejkównę — krzyknęła Natalka.
 Mania podbiegła do niej, wyciągając rękę.
— Daruj, rzekła z wdziękiem, malującym jej łagodny charakter — powinnam była ustąpić. Przepraszam cię serdecznie.
 Pogardliwy uśmiech był jedyną odpowiedzią.
 Pani Brzozowiecka uściskała Manię, a pan Adam rzekł surowo do siostrzenicy: