Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/77

 — Mieszkałabyś sama?
 — O, tak.
 — Nie boisz się?
 — Nie — mam Bozię.
 To powiedziawszy, wyjęła z za stanika srebrny medalik z Matką Boską i przycisnęła do ust.
 — To po mamusi.... rzekła uroczyście.
 Ogród Zaborowski, utrzymany bardzo starannie, kończył się parkiem, przerżniętym kilkakrotnie srebrną falą rzeki. Józia aż krzyknęła ze zdumienia, ujrzawszy massę wody niespokojnej i wijącej się bez ustanku, niby ciało olbrzymiego węża.
 — Gdzie ona biegnie? dokąd? po co? pytało dziecię.
 — Do morza, ale ty nie wiesz....
 — Wiem. Ciocia mówiła co to jest morze, opowiadała o bałwanach, o burzy morkiej.
 — Mądraś bardzo.
 — Nie, ale słuchać lubię i pamiętam.
 Łódka przyczepiona do brzegu zwróciła uwagę dziewczynki.
 — A to jak się nazywa?
 — To właśnie mały okręt. Nazywa się łódka. Chcesz, możemy się przejechać po wodzie?
 — Do morza?
 — E — nie. Do końca parku.