Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/85

z prośbą, waha się jednak czy wstydzi. Przezwyciężyła nieśmiałość, już prawie w ostatniej chwili, gdy obiad się skończył, a pani Brzozowiecka krajała resztki mięsa dla ulubionych kotów.
 — Ciotuniu — rzekła z uroczystą minką — chciałabym mieć koniecznie jakie zatrudnienie....
 — Chciałabyś mieć zatrudnienie? powtórzyła pani Brzozowiecka. Jeszcze mało lekcyj i biegania?
 — To swoją drogą, ciociu, a zatrudnienie swoją.
 — Nie rozumiem doprawdy.
 — Ciocia nie rozumie? Ależ.... ja nic nie robię tutaj.
 — Cóżbyś ty robić mogła?
 — Wszystko, co ciocia każe.
 — A jeśli nie każę.
 — Ach! bardzo proszę, ciociu! zawołała błagalnie. Bardzo proszę....
 Pani Brzozowiecka uczuła się zakłopotaną żądaniem Józi.
 — Powiedz — rzekła wreszcie — jakiego chcesz zatrudnienia?
 — Ja — ja — nie wiem.
 Po chwili oczy jej błysnęły i biorąc talerz z rąk pani Brzozowieckiej, zawoła z tryumfem.
 — Będę przyrządzała obiad Milusiowi i Mruczkowi.