Strona:Karolina Szaniawska - Nacia.djvu/94

 Nacia ziewnęła parę razy, odwróciwszy się do ściany. Niedługo potem usnęła, a Józia chodziła dokoła krzeseł, równiutko i porządnie zwijając włóczkę. Dla urozmaicenia nudnej roboty, czy przez dziecinną swawolę, powtarzała bez ustanku; „chodzi lis koło drogi, nie ma ręki ani nogi.“
 Trwało to może kwadrans.
 — Czemu nie stoisz w miejscu, tylko chodzisz jak owca kołowata? zerwała się z krzykiem Nacia. — Spać nie daje, aż mnie głowa rozbolała!
 Józia przystanęła. Milczenie zaległo pokój; tylko świergot wróbli dochodził z ogrodu. Niepewne co dalej robić, dziecko czekało. Po chwili Nacia znowu uniosła głowę.
 — Dlaczego nie zwijasz, spytała rozgniewana. Chwalić się umiesz, ale kiedy dadzą robotę, odpoczywasz. No prędzej!
 Dziewczynka zaczęła wirować dokoła krzeseł.
 — Nie tak — stój i nad krzesłem nitkę ciągnij.
 Józia obie ręce do góry podniosła, nie udało jej się wszakże nitki odwinąć.
 — Za wysoko — tłomaczyła z pokorą. Ja tak nie umiem.
 Nacia była już przy niej.
 — Malcze nieznośny! zawołała — ty nic nie umiesz, tylko opowiadać o swoich pracach!