Strona:Karolina Szaniawska - Przy wigilijnym stole.djvu/4

—   10   —

 — Kochany Guciu — rzekłam słodko, pragniesz się ożenić. Niech ci powinszuję chwalebnego zamiaru. O! tak, wtedy dopiero będziesz szczęśliwy...
 — Szczęśliwy przerwał z niechęcią, otóż to właśnie, że myślę inaczej.
 — I do mnie w podobny sposób się odzywasz! Do kobiety mężatki, pragnącej każdą chwilę życia mężowi osłodzić!
 Nie odpowiedział. Z oczyma wlepionemi w dywan pozostał jak sfinks tajemniczy, do ostateczności mnie przywodząc.
 — A! a... rzekłam po chwili, teraz już rozumiem... W papilotach czy bez, one wszystkie jednakowe.
 — W papilotach? — powtórzył, podnosząc na mnie pytające spojrzenie.
 — To twoje własne wyrazy, jedyne prawie jakie usłyszałam przy wieczerzy.
 Gustaw uśmiechnął się z przymusem.
 — Nie dziw się — rzekł, to kwestya żywotna od której zależy przyszłość pokoleń.
 Zdumienie moje przeszło miarę.
 — Proszę cię mów wyraźniej — rzekłam stanowczo. Gotowam sądzić że bredzisz w gorączce, lub dostałeś obłędu.
 — Już mi to mówił jeden z kolegów. A przecież pogląd mój jasny; prawda sama w oczy się rzuca. Będę więc otwartym kuzynko, jeżeli każesz, powiem co jest przyczyną mojej niedoli; co spowodowało moje zerwanie z Wacią i inne nieszczęścia jakie przechodziłem.
 — Nieszczęścia?..
 — Kto inny powiedziałby zawody, rozczarowania, ja nazywam nieszczęścia.
 — Zlituj się Guciu mów jaśniej, gdyż cię pojąć trudno.
 — Nie widzieliśmy się od Stycznia.
 — Dobrą masz pamięć, drogi kuzynku; zatem blizko rok.
 — Przez ten rok miałem trzy narzeczone.
 — Ratujcie! chyba umrę... trzy narzeczone!
 — Tak, albo raczej trzy nędze, trzy niedole w postaci kobiet.