Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/101

gdziekolwiek; ponieważ długo jeszcze na nią trzeba czekać — sprzedam.
 Ostatnie słowo, dodane głosem drżącym, padło pomiędzy nas jak piorun. Marcysia zapłakała.
 — Tak — sprzedam, kończył majster, chociaż bardzo mi przykro handlować niemi. Myślałem porozdawać znajomym, lecz mogłyby trafić gorzej, niż u nas... Albo ja wiem, co kto ma w sercu: dobroć czy srogość? Tymczasem kupujący ptaki lubią je, bezwątpienia, a lubiąc nie skrzywdzą... przytem... będę uważał po ludziach — oddam ptaki jedynie ludziom uczciwym.
 To powiedziawszy, Musiałek uściskał córeczki prawie skamieniałe ze wzruszenia.
 W naszem kółku strach powstał. Makolągwa i szczyglica zaczęły świergotać tak głośno, że aż Franek trącił Adama, szepcząc?
 — Czyżby rozumiały, biedaki?
 Lilli płakała, że się rozejdziemy.
 — Gdyby nas chociaż wziął kto razem, kwiliła żałośnie, ale najpewniej nas rozdzielą, umieszczą osobno.
 — Biedni my też — biedni!..