Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/121

koniec — odezwał się gospodarz. Mój śpiewak ma towarzyszkę i chciałby ją zabrać.
 — Ach, pewno pieniędzy zabraknie! wołali chłopcy — biedna Kocia!
 — Wiele nie żądam.
 — Tak — lecz złożyliśmy tylko na jednego ptaszka i jednego chcemy kupić. Na dwóch trzeba przynajmniej dwa razy tyle.
 — Panicze wytargują — żartował szewc.
 — Pan opuści? pytał młodszy chłopczyk, o, jak to dobrze!
 — A któryż drugi?
 Rozpatrując naszą gromadkę, majster nie odpowiadał.
 — Panie, nam pilno — do szkoły się spóźnimy — naglili braciszkowie.
 — Sam nie wiem...
 — Może ten malutki, co siedzi przy śpiewaku?
 — Śliczny i miły nadzwyczajnie! ten! ten! panie kochany...
 — Pewno będą żyły w zgodzie. Przykra rzecz, kiedy ptaszki wojnę prowadzą, — u naszego wuja, sam widziałem — pobiły się do krwi.
 — Nie wzięlibyśmy takich — Kocia