Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/148

 — Kule? zawołała dziewczynka, wylękła nieco — kule, tatusiu?
 Po chwili już się cieszyła z drewnianych nóżek, zakończonych trzewiczkami gumowemi, aby nie stukały o podłogę, i przeszła z ich pomocą do sali, oczekiwać wuja.
 — No cóż — bardzo niewygodnie? pytała mamusia, gładząc jasne włosy Koci.
 — Nie, mamusiu, owszem — bardzo dobrze. Gdy zczasem więcej się przyzwyczaję....
 — Będą mogły pójść do pieca, rzekł doktór.
 — Do pieca?
 — Czy też na śmietnik, to zależy od twojej woli, kochane dziecko.
 — Będą niepotrzebne?
 — Ależ tak — idzie nam o parę dni najwyżej.
 — Czemuż nie mogę teraz chodzić sama?
 — Tylko ze strachu; — gdyby ci się udało go przezwyciężyć, biegłabyś jak zając.
 Kocia posmutniała.
 — Nie — nie mam odwagi, szepnęła cichutko.