Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/155

przy samem zgięciu. Biedna Lilli trzęsła się i wyrywała, gdy Tadzio chciał złamanie ścisnąć bandażem.
 — Zestawię, pytał — może się zrośnie — co, mamusiu?
 — Owszem, próbuj.
 Bandaże okazały się za szerokie, zmniejszyła je mama; gdy Tadzio, mimo chęci najgorętszych, nie mógł nic zrobić, wzięła się do opatrunku. Lilli nie przeszkadzała już teraz — pojęła o co idzie, lub może straciła przytomność.
 — Zamęczy się, biedaczka, wzdychałem rozżalony. Droga Lilli, gdybym mógł ci dopomódz.
 — Oj, cierpię strasznie.
 — Dajcie ptaszynie pokój, rzekł tatuś, który na tę chwilę wrócił z miasta i przyszedł zobaczyć, co się stało. Złamała nóżkę — na to nie ma rady.
 — Ojczuniu, chcemy jej pomódz.
 — Zostawcie tę sprawę naturze. Patrz, nóżka ledwie się trzyma, czy możesz sobie wyobrazić, że zrośnięcie jest prawdopodobne?
 — A więc cóż? pytały dzieci.
 — Mojem zdaniem, najlepiej odciąć ją natychmiast.