Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/156

 — Za nic w świecie, tatku! wołała Kocia.
 — Jak chcesz — nie będę nalegał. Po paru tygodniach nóżka uschnie i sama się oderwie, do tego zaś czasu, będzie ptakowi próżnym ciężarem.
 — Ach, biedna czyżyczka!
 — Nie płacz, Kociu, mówił tatuś — zobaczysz, ona jutro do jedzenia się weźmie i zacznie skakać na jednej nóżce.
 — Tatko mnie pociesza.
 — Przekonasz się, córusiu.
 — Będzie skakała? pytali ze zdumieniem chłopcy.
 — Tak, chodzić bowiem na jednej nóżce nie może, lecz dla niej to wszystko jedno.
 Uwolnili biedaczkę słabą i drżącą; — zasnęła niedługo w kącie klatki. Nazajutrz nóżka była czerwona i opuchnięta; dzieci pragnęły chorą obejrzeć, lecz ojciec kazał zostawić w spokoju.
 — Gdy nie pomożemy, nie szkodźmy przynajmniej, rzekł tonem stanowczym.
 Posłuszna woli ojca, Kocia zaglądała do klatki, chorej wszakże do rąk nie brała. Gdy Lilli świergotała ze mną, ucieszyła się niesłychanie.