Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/167

 — Pełną szklankę! prawda, że bardzo dużo.
 Wszyscy się śmieli, a tatuś dodał:
 — Drugim razem było jednak więcej.
 — Znacznie więcej, bo tyś mi pomagał, chcąc mnie uwolnić od żarcików całego towarzystwa. Uzbieraliśmy we dwoje blizko trzy kwarty.
 — Chyba mamusia nie zjadła przytem ani jednej jagódki? wypytywała Kocia.
 — Nie pamiętam — wiem tylko, że mój postęp zyskał uznanie. Wszyscy go podziwiali, nikt nie żartował.
 — Nie wiedzieli o pomocniku?
 — Udawali, że nie wiedzą.
 — Zobaczy mamusia, ile ja nazbieram.
 — Pomożemy — co? dobrze, Kociu? pytali chłopcy.
 — Dziękuję — już ja sama... Tylko nie wiem, czy znajdę takie miejsca, gdzie poziomki rosną; — w dużym lesie mogę nie trafić do nich.
 — Nauczysz się, upewniali chłopcy; zdaleka się czerwienią, co, zwłaszcza po rosie, prześlicznie wygląda.
 — Zupełnie jak koraliki, dodał Tadzio.