Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/176

wej, — wszak nad nami płacze i o nas się troszczy.
 Lilli uspokoiła mnie trochę, lecz śpiewać nie mogłem; wkrótce też wieczór nadszedł; było cicho, nawet światła nie zapalili — usnąłem. Nazajutrz Kocia zrobiła naradę z chłopcami.
 — Masz rację, mówił Antoś — nie wiadomo, czy taka opieka będzie dostateczną, czy stróżowa ich dopilnuje codzień. Może zapomnieć, zachorować, albo jej wypadnie większa robota u lokatorów.
 — Straciłam zupełnie chęć do wyjazdu.
 — To pięknie! zawołał Józio — najmniejsza przeszkoda zniechęca cię zaraz. Tyle słyszałem o twojej cierpliwości i rozsądku, a tymczasem widzę...
 Kocia miała ochotę płakać.
 — Siostrzyczko, zawołał chłopczyk — zrobiłem ci przykrość! Daruj, nie chciałem; naprawdę — to mimowolnie, daruj, Kociuniu.
 Uściskali się serdecznie na zgodę.
 — Tylko nie mów, że nie masz chęci do nas jechać — można przecież pogodzić jedno z drugiem.
 — Jakto, Józiu?