Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/192

niańka, drżąca jeszcze od wspomnień, probowała ją pocieszyć:
 — Aniołku drogi, jemu tam lepiej — on tam na mnie czeka.
 Mama domyśliła się wszystkiego.
 — Bóg z nami, rzekła do Józefowej — niech was pocieszy Jego miłosierdzie, ale takich smutnych rzeczy choremu dziecku opowiadać nie można. Wasza niedola obudzi łzy w każdym, co tu dopiero mówić o mojej serdecznej dziewuszce.
 — Paniusiu, tłomaczyła się Józefowa — nie chciałam, Bóg mi świadkiem — nie myślałam... po cóż im, chudziątkom, o łzach i smutkach wiedzieć!... Samo z serca się wydarło, niech pani mi daruje.
 — Wcale was nie obwiniam, moi drodzy, ale proszę, pomóżcie teraz ukoić tę biedaczkę.
 Ucałowana i upieszczona, Kocia zasnęła na kolanach starej niańki. Od czasu do czasu wstrząsało nią łkanie, spała jednak mocno do końca podróży koleją. Gdy się obudziła, pierwsze jej słowa były:
 — Nianiu, już nigdy wam nie dokuczę — nigdy w świecie!
 — Aniołku, czy kiedykolwiek zda-