Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/213

 — Wiem, wiem, dopiero...
 — Tyle mamy do zrobienia! Stolarz wykończy swoje na poniedziałek; mamusia mówiła wczoraj, że musimy szczerze popracować, by przedstawienie dobrze wyszło.
 — Ciocia wymaga od nas wielkich rzeczy, mruknął Antoś.
 — Ale uczyć umie! zawołała z żywością Hela, jedna z panienek, które przyjeżdżały teraz codzień do Mościc w godzinach popołudniowych.
 — No, tak — to prawda.
 — Więc słuchajmy wszystkiego, co nam radzi i do jej uwag ściśle się stosujmy.
 — Unikniemy wstydu, dorzuciła Kazia — bo wziąć się do czego dobrowolnie i licho wykonać, to wstyd niesłychany.
 — Ho! ho! śmiał się Antoś — zaraz tam wstyd! może hańba?.. Kiedy przesadzać, to przesadzać! nie żałujmy sobie.
 — Hańba, masz racyę. Każdy powinien naprzód się zastanowić, lecz gdy powie: zrobię — zrobić jak najlepiej.
 — Brawo, Hela! zawołał Tadzio — ślicznie powiedziałaś.