Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/214

 — Nic nadzwyczajnego, moi drodzy — to takie jasne i proste...
 — Ale bardzo trudne, skarżył się Antoś.
 — W tym wypadku nie trudne bynajmniej, pocieszała Kazia. Co innego, gdybyśmy musieli sami sobie radzić, lecz wasza ciocia ułatwia nam każdy drobiazg, tłómaczy, jak małym dzieciom — niemal za ręce wiedzie.
 — Tylko trzeba się pilnować i uważać.
 — Tylko tyle! mała rzecz, doprawdy.
 Z temi słowami Antoś wybiegł; gdy za chwilę wrócił, panienki krzyknęły ze zdziwienia. W białym płaszczu podróżnym, kapeluszu na głowie, z wąsami, które sobie przyprawił, czy też namalował, Antoś miał wygląd człowieka dorosłego i tak ojca przypominał, że Kocia zawołała:
 — Wujaszek! zupełny wujaszek!
 Hela, ubrana w długą suknię, przeczesała włosy, lecz nie zmieniło to jej wiele; gdy z minką uroczystą szła przez pokój, wszyscy wybuchnęli śmiechem.
 — Nie śmiejcie się, rzekła — postaram się zagrać dobrze, ale mam twarz