Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/226

 — Nie wytrzymam! darła się na cały głos — nie wytrzymam tutaj!
 — Posil się, tłomaczyłem; oto owoce, siemię, kanar.
 — Za nic!.. Ale i tobie jeść nie dam, nie pozwolę tknąć niczego, dopóki tu będę!
 Przez dzień następny ledwie ukradkiem, od czasu do czasu, ziarnko pochwyciłem; — tylko tyle, by nie paść z głodu. Czy moja towarzyska jadła cokolwiek — nie sądzę. Chyba wówczas, kiedy ja spałem, lecz parę razy umyślnie otworzyłem oczy, by sprawdzić, i nie dostrzegłem tego.
 Na trzeci dzień, do klatki zbliżyła się Kocia. Miałem zamiar ją przywitać, ale dzika czyżyca wpadła na mnie z gniewem:
 — Jeszcze im dziękować będziesz, że cię tu zamknęli! Masz! masz!
 Biła mnie, krzyczała, to znowu bila.
 — Ratujcie! zawołała moja dobra pani — Józiu, Antosiu, Tadziu, weźcie tę szaloną!
 Antoś nadbiegł i wyjął czyżycę z klatki.
 — Co z nią zrobić? pytał.
 — Puścić na ogród, rzekła Kocia.