Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/34

 — Czy to także ptak? pytał Tluś.
 — Mamo, mamo, prosił Milutek, opowiedz nam o kruku.
 — Znam go niewiele, odparła nasza mamusia — widziałam tylko kruka oswojonego. Płatał on figle, zabierał wszystko co zobaczył, a mógł udźwignąć, i chował po kątach, z czego były nieraz w domu przykrości, gdy zginęło nagle coś kosztowniejszego lub potrzebnego. Słyszałam, że w stanie dzikim kruk jest żarłoczny i drapieżny, lecz mój znajomy takim nie był.
 — Nazywają go przecież wilkiem pomiędzy ptakami, wtrąciła makolągwa.
 — Straszna rzecz spotkać kruka... br... zimno mi się robi! zawołał szczygieł.
 — Całe jednak szczęście, że nie jest bardzo zwinny i rzadko kiedy chwyta w locie zdobycz.
 — Ale nadzwyczaj silny... oh, moi drodzy! a jaki przytem śmiały!.. Nie dość mu ptaków ledwie trochę mniejszych od niego, rzuca się też na zwierzęta. Czasem zmawiają się we dwóch na zająca, zwierzę mocne i duże.
 — Nie tak znowu duże!
 — O wiele większe niż biały mruczek.