Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/42

 Ale chłopak zląkł się widać, by kto z sąsiadów nie nadbiegł na prośby Marcysi i miotłę opuścił. Ledwie zdążyliśmy przypaść do pieca, siedział zajęty robotą.
 Gdy majster wrócił, Marcysia opowiedziała mu wszystko. Rozgniewał się i wziął z kołka dyscyplinę, srogie narzędzie do bicia.
 — Ach, panie majstrze, złoty panie majstrze! wołał Franek, już nigdy nie będę, nigdy w życiu!
 Szewc, dobry człowiek, dał się ubłagać i dyscyplina w kąt poszła i przez jakiś czas później, Franek nie patrzył wcale w naszą stronę, tylko Marcysi groził. Dziewczynka się śmiała.
 — Co mi możesz zrobić?
 — Zobaczysz, zobaczysz!
 — Zaciekawiasz mnie, mój kochany.
 — Policzymy się raz, ale dobrze, ty skarżycielko niegodziwa!
 — Dałbyś pokój, mówił do niego Adam — po co te wszystkie krzyki!
 — Cicho bądź!
 Adam umilkł i zajął się robotą, a Tomek, śmielszy trochę od pewnego czasu, szepnął:
 — Strach, strach mój bracie — pan