Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/47

nak nie było. Darłem się, aż pod oknem przystawały dzieci i sługi, by posłuchać mego śpiewu. Nawet stróż, osoba poważna, w miotłę zbrojna, przerywał zamiatanie i słuchał.
 — Niechże go kaczki zadziobią! wołał, podając przez okno majstrowi jakiś proszek, którym obydwa nosy napychali, później zaś krzyczeli: apsik! na zdrowie! Mimo zuchowatego usposobienia, zmykałem wtedy; wszystkie ptaszki uciekały również, a Tluś pytał:
 — Czy oni strzelają? wuju, szczygiełku — strzelają?
 — Piękne strzelanie! żartował szczygieł. Naładowali nosy tabaką, niby strzelbę prochem, ale krzywdy z tego nie będzie. Możesz być spokojny.
 — Ja też wcale się nie boję, odparłem żywo — wcale, ani trochę...
 — Dlaczego uciekłeś?
 — Leciałem do mamy.
 — Po co?
 — Tak... tak sobie.
 — Złapałem cię, synku. Lubisz się przechwalać, brzydko to bardzo.
 — A widzicie! a widzicie! świergotała makolągwa — żartowali z mojej Ziuzi,