Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/90

w obcym rodzie, ja pierwszy prosiłbym o Ziuzię.
 — Czybym ci ją dała! wrzasnęła makolągwa ze złością. — Tluś odskoczył — zląkł się jej wrzasku, a szczyglica piszczała bezustannie:
 — O, mój mężulek! wszyscy po nim płaczą. Wszystkich uczył, mądre rady każdemu dawał; biedniśmy teraz, bo kto go zastąpi!
 Tylko nasz ojczulek głośno się nie skarżył, co mu za złe brali. Nawet rozsądna mateczka Lilli szepnęła do swego czyżyka.
 — Mógłby trochę więcej wspominać nieboszczkę! — milczy, jak gdyby mu kto dziób zalepił.
 Wysłuchałem tego z przykrością, gdyż biedny tatuś martwił się bardzo, ale inaczej. Makolągwa i szczyglica zawodziły ciągle, bezustanny ich świergot przywiódł ojca Lilli do takiego gniewu, że aż rozpoczął bójkę ze szczyglicą, ponieważ była bliżej i wydarł biedaczce trochę piórek.
 — Takiś ty, bratku! wrzasnęła makolągwa, stając w obronie przyjaciółki — dlatego że straciła opiekuna, że jest biedną wdową, krzywdę jej czynisz!