Strona:Karolina Szaniawska - Przygody czyżyków.djvu/95

i, wieczorem, chociaż drugie tyle dołożyć. Franek mruczał:
 — Wielkie rzeczy! ubyło trochę ptaków, zostało i tak dosyć!
 — Mnie ich żal, mówił Adam. Nikomu krzywdy nie zrobiły, a zginęły marnie.
 — Chciałbyś im pewno pogrzeb wyprawić? co? Zginęły marnie! — ptaki tak zawsze giną — to ich los.
 — Cicho! krzyknął majster — nie gadać, tylko roboty pilnować! Ja was tu nauczę!
 Chłopcy umilkli zatrwożeni, mnie strach ogarnął... Źle się dzieje, kiedy człowiek wyrozumiały i łagodny bez powodu wybucha gniewem...
 — Co to znaczy? pytał Tluś, przyglądając się gospodarzowi — nigdy takim nie był.
 — Nowe nieszczęście!
 — Braciszku, nieszczęścia nie wspominaj. Cóż się stało?.. chciałbym wiedzieć... ty teraz tylko narzekać umiesz.
 Prawda! jakże się zmieniłem! Wczoraj zuch, prawie szaleniec — dziś wszystko mnie przejmuje trwogą. Niktby nie poznał śpiewaka, za którym się ubiegano.