Strona:Karolina Szaniawska - Samarytanin.djvu/2

 — Do nas? kiedy tak — chodźmy.
 — E — zachciałaś! toć do Płomieniów wszyscy, niby na procesyę.
 — Matusowa bajki opowiadać będzie! zawołała dziewczyna z widocznem ukontentowaniem.
 — Gdzie zaś! Baba chora od czwartku i z chaty się nie rusza, moja matka ją lekuje.
 — To może dziadek...
 — A ino!
 — Dziadek! wrzasnęła Kasia — czemuż mi prędzej nie powiedziałaś. Oj śpieszmy się, śpieszmy... He zkąd mu to przyszło, moja droga? Nie chce teraz gęby otworzyć, tylko siedzi i patrzy, a chociaż patrzy, to jakby nie widział, słyszy, jakby nie słyszał.
 — Nastka uprosiła.
 — Oho! kto dziadkowi da radę jeśli nie ona? Dla tej dziewuchy wskoczyłby w ogień.
 — Wiadomo... Ale też ziąb szkaradny — nóg nie czuję. Żeby tak iść dalej, bez kożucha ani się pokazuj.
 — Po cóż znowu kożuch! toć jesteśmy przed dworkiem.
 Z temi słowami weszły do sieni. Kasia zrzuciwszy ciepłą chustkę, przygładziła włosy — jak miejska strojnisia wchodząca do salonu, a towarzyszka jej Magdzia Żubrówna otworzyła drzwi dużej, wysokiej izby o trzech oknach. Było tu cicho jak w kościele, chociaż liczna gromada obsiadła komin i wieniec głów ludzkich obejmował ściany podparte ławkami. Przy kominie w fotelu obitym granatowem suknem siedział starzec bardzo już zgrzybiały, usiłujący jednak trzymać się prosto, a u nóg jego rozpłomieniona, zasłuchana dziewczynka dziesięcioletnia. Starzec mówił głosem dźwięcznym, chwilami nawet silnym, wszystkie spojrzenia skierowane były w jego stronę; na twarzach mężczyzn malowała się powaga, czoła zdradzały wytężoną pracę myśli; źrenice kobiet łzą błyszczały. Nikt nie zwrócił uwagi na wejście dziewcząt — wsunęły się cicho, jak gdyby ukradkiem; szybko przysiadły tuż u proga.
 „Wracaliśmy małemi oddziałami, opowiadał Jagiełka, dniem i nocą, zbiedzeni dziesiątkowani, a za każdym oddziałem krok w krok postępowała śmierć macocha. Bo żołnierzowi jest ona szczerą, prawdziwą matką, kiedy mu rzuci bombę lub granat i na strzępy go poszarpie, jest wreszcie matką, gdy mu kulami