Strona:Karolina Szaniawska - Wszystko dla nich.djvu/18

—   24   —

 Agata pełni obowiązki siostry miłosierdzia, rodzice pojechali na bal.
 Szorstka dłoń sługi nie potrafi obchodzić się z chorymi, każde jej dotknięcie sprowadza ból, a ostry dźwięk jej głosu powiększa gorączkę.
 Dwunasta uderzyła na wspaniałym regulatorze w stołowym pokoju, głucha dozorczyni spała jak zarżnięta.
 Dusza matki rwała się do dziatek.
 Adaś powtarzał, rzucając się na poduszkach.
 — Jesteś mamo!... przyszłaś nareszcie do mnie... przyszłaś...
 To znowu wzdrygnąwszy się wołał z trwogą.
 — Ach! robaki... w ziemi... w grobie...
 Majaczył — jedynym przedmiotem, poplątanych jego myśli była zawsze matka.
 — Wody! wody! szeptał po chwili.
 Stara przewróciła się na drugi bok z donośnem chrapaniem.
 — Pić! powtórzył chłopiec.
 Po chwili przestał wreszcie narzekać, gdyż omdlał.
 Józio wydawał głuche jęki.
 — Pić! pić! powtarzał kilkakrotnie.
 Nikt się nie ruszył. Agata spała w najlepsze.
 — Wody! szepnął słabszym już głosem, i zaczął drzeć się po twarzy.
 Strumień krwi oblał mu rączęta.
 Podniósł jedną z nich do ust, i ssał krew z własnych ran. Lecz straszny ten napój nie ugasił mu pragnienia, gdyż biedne dziecię powtórzyło znowu.
 — Pić! pić!
 Stosunkowo najmniej dotknięty ospą Gucio, słaby jeszcze i wycieńczony nie miał jednak gorączki jak tamci.
 Usłyszawszy narzekanie młodszego braciszka, a może pragnąc także odwilżyć spieczone usta, siadł na łóżeczku, i powoli ostrożnie zaczął się zsuwać na ziemię.
 Nie zdołał jednak dojść do kominka, na którym stał dzbanek z ziółkami, bezsilny po przebytej chorobie, przewrócił się na ziemi, tuż obok sofy, na której spała Agata.