Strona:Karolina Szaniawska - Wszystko dla nich.djvu/7

—   13   —

 Jasny promień słońca musnął twarzyczkę śpiącego Józia.
 Zbudzone dziecię wyciągnęło obie dłonie.
 — Mamo! zawołało z wesołym uśmiechem, chodź do Józia!
 Nikt mu nie odpowiedział.
 Matka leżała na ziemi biała jak płótno, słodkie wołanie dziecka bolesnem echem odbiło się w jej sercu. Dusza jej była jeszcze u kołyski dziecięcia, lecz ciało martwe — zdrętwiałych ust otworzyć nie może.
 — Mamo! powtórzył chłopczyk, Józio nie chce spać!
 Znowu milczenie.
 Nie przyzwyczajony do tak dziwnej obojętności, malec rozgniewał się naprawdę i podniosłszy się z kołyski, zaczął krzyczeć z całej siły.
 — Mamo! mamo! Józio nie chce spać!
 Krzyk Józia obudził starszych braci; wyskoczyli z łóżek, chcąc się ubierać. Adaś ujrzał matkę leżącą na ziemi.
 — Guciu, zawołał, patrz mama upadła — podnieśmy mamę.
 Ucałowali zimne ręce, myśląc że śpi, a powolny Gucio pytał starszego brata.
 — Powiedz mi Adasiu, dla czego mama nie położyła się w łóżku. Nigdy tutaj nie sypia...
 Zaczęli zmarłą ciągnąć za ręce, chcąc aby się przebudziła. Wołali, krzyczeli, przykładając usta do jej ucha — napróżno obudzić się nie chce.
 Adaś wyjął Józia z kołyski, i tak we trzech pracowali aż do znużenia.
 Józio płakał żałośnie, powtarzając wśród łez.
 — Mamo! mamo daj buzi...
 Po daremnych usiłowaniach położył się biedaczek na ziemi, przy matce, i zasnął wsparty na jej ramieniu.
 — Lulu, powtarzał pieszczotliwą dziecięcą mową — Józio — lulu — u mamy.
 Z temi słowy na ustach, zasnął cichym snem anioła.
 Adaś pobiegł do kuchni obudzić starą Agatę, która, jako mocno głucha, nie słyszała tej sceny.
 Gderząc i sapiąc, niechętnie podniosła się stara.
 — Ot, moglibyście spać jeszcze, mówiła z gniewem, kto to słyszał, dzisiejszego dnia, żeby zaś dzieci tak rano się zrywały!