Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/16

 Stanęli na brzegu wiślanym, przy którym ubrana w kobierce i złotogłów, czekała krypa wojewodzińska. Maćko raz jeszcze powiódł okiem dokoła, na zamek spojrzał i wzrok zatrzymując na wieży, w odosobnieniu stojącej:
 — Jak się owa wieżyca zwie? — spytał.
 — O-strze-że-nica — rzekł król, rzucając zgłoski powoli, ruszył głową lekko na znak pożegnania i oddalił się z dworzany swoimi.
 Odbili od brzegu. Pale Wisły wartko uniosły krypę pana Borkowica.
 — Co to król chciał rzec? — zapytał Maćko, zwracając się do jednego z towarzyszących mu panów, a przyjaciół od serca. — Wieży-li to nazwa, czy ostrzeżenie do mnie skierowane?
 — „Ostrzeżenicą“ zwie się każda wieża strażnicza, ale głos króla co innego mówił...
 — Nie uląkł się Maciek, wojewoda tem mniej się ulęknie — odpowiedział Borkowic.
 — Prędzej kata, niż łaski tej dla wasbym się się spodziewał.