Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/23

 Uszli tak kroków kilka, lecz chłop raptownie wyrwał się z uścisku królewskiego, gwałtownie rzucił się w tył i zawołał:
 — Nie pódę, nic pódę — nijak nie pódę!!.. Cosik tam być musi, gdy mnie odpycha tak... Nie pódę, paneczku, i do domu nie wrócę, bo tam strach jeszcze większy!
 — Dokad-że się udasz? — spytał król.
 A chłop zatoczył się, jak pijany:
 — Do Wisły... i już!
 Kazimierz chciał mu powiedzieć, kim był, ale słusznie pomyślał, że na samo wymienienie imienia królewskiego nieszczęśnik z rąk mu się wydrze i już go nie zgoni nikt, tem bardziej, że straży nie było przy boku pańskim. Uśmiechnął się więc, podszedł do niego i rzekł:
 — Godnie tam opisali wam króla, godnie!
 Po chwili spytał:
 — I czegożeście z tak daleka aż tu przydybali?
 — Gnała mnie krzywda ciężka.
 — A samiście się pomścić nie mogli?