Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/24

 — Nijak, panie!
 — Kto krzywdził?
 — A on zły duch, zbój, poganin — Maćko z Borkowic!
 — To już nie echo — pomyślał król — to głos skargi żyjącej, która obłędem patrzy i ku samobójstwu sięga.
 — Nie lękajcie się, ociec, jeno prawdę mówcie!... A gdy się boicie przed majestatem królewskim stanąć, nie namawiam was. Opowiedzcie mnie jeno krzywdę waszą i pocieszenia czekajcie.
 Kmieć spojrzał na wyszarzaną kapotę mówiącego i głową poruszył:
 — Z Maćkiem nie zrobił nic król, a taki szarak, jako wy, cóżbyśta uczynili?
 — Ja... widzi ociec — przy bramie królewskiej stoję. Łacno więc mnie spotkać pana i na ucho mu szepnąć: Krzywda! — a dla niego dość tego będzie.
 Kmieć znowu głową poruszył.
 — Ej! wy coś ta za daleko, panie odźwierny, od drzwi królewskich stoicie, gdy nie