Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/26

księdza proboszcza, pocieszając a rozpytując. Lecz chłop tak płakał, iż słowa przemówić nie mógł. Z ust mu tylko bezładne wyrywały się wyrazy:
 — Ratuj, Jezu! ratuj, Panienko Najświętsza!... A kaj ty, Magduś?... pacierz ci ułomili... Dolo moja, oj dolo!...
 Jakaś straszliwa, ohydna zbrodnia siała się tam daleko za lasami, za borami...
 Przybyli na probostwo i król uderzył w kołatkę, wisząca u wrót.
 — Kto ci tam?.. — zapytał stróż głosem sennym.
 — Odźwierny królewski! — rzekł Kazimierz.
 — Rany boskie! — dał się głos słyszeć.
 Wrota się otworzyły szybko, a stróż w pas kłaniać się począł, w pałąk raz wraz się zginając.
 A kmieć pomyślał:
 — Przed odźwiernym królewskim takie pokłony wybija, a kiejby to sam był król?... Pod stopy by mu się słał, o twardą ziemię łbem bił — a ten szlachcic mi prawił: idź!