Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/27

 A król pochylił się i rzucił w ucho stróżowi:
 — Pokłonów mi tu nie bij, a milcz — bo łozy!
 Na progu plebanji stanął ksiądz Wit.
 Król podszedł szybko i parę słów z księdzem zamienił.
 Widok księdza uspokajająco oddziałał na kmiecia.
 — Król was przysłał? — zapytał króla proboszcz.
 — Król nie król — odpowiedział Kazimierz. — Ale chcę księdza dobrodzieja poprosić o nocleg dla tego człowieka i nam na chwilę osobną izbę dać. Stary to druh mój, to wżdy się godzi pogawędzić z nim trochę i w czarkę uderzyć. Spotkało go nieszczęście, z pociechą przyjść trzeba.
 — Czynicie tak, jako i pan nasz najmiłościwszy: dobrem darzy, a ród kmiecy nadewszystko miłuje.
 Chłop runął do stóp księdza.
 — Toć to prawda, co ten szarak powiedział?... O Jezu słodki! o Panienko Najświętsza!... będzie miłosierdzie i pomsta.