Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/32

a pieśni, a skowytanie psów i gony. Poźrzę, a Maćko przez łan gna i pole tratuje...
 Tu stłumił jęk w piersi.
 — I co? — król spytał.
 — Porwę się... i widzę... Jezu! Jezu!...
 Płacz głos mu zdławił.
 — Uwieźli — po chwili szepnął — zanim jeszcze moją została...
 Z piersi mówiącego ryk wyszedł.
 — Krzep się — rzekł król — bo nie skończysz powieści swojej. Wróciła do ciebie?
 — Wróciła... z krzyżem złamanym... (Wieczny odpoczynek racz jej dać, Panie, a światłość wiekuista niech jej świeci!...).
 — Zgroza!... — zawołał król.
 — Mocowała się, panie odźwierny... aż pokonali...
 Za łeb się porwał i trzasnął się o ścianę.
 — Nie szalej! — odezwał się Kazimierz. — Bóg jest sprawiedliwy — nie minie kara!... A Magdę drugą może znajdziesz.
 — Jest tam Jaguś Kielczanka, ale to nie to, mój królu, ni wdzięku takiego, ni słodkości