Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/38

piękny, powietrze tak wonne, że tylko żyć i żyćby się chciało. To też ciepło dnia i ta jego promienność uspokoiły nieco umysł Maćka po zajściu wczorajszem. Nocą tylko snują się złe mary; światłość słoneczna ich nie zna. Nie wiedział jeno pan wojewoda, jak teraz na dwór królewski ma przybyć; z hałasem trąb i gwarem swojego orszaku, czy samemu, w milczeniu pokornem, by króla przebłagać za uchybienie wczorajsze.
 Orszak gotów był, a on się namyślał.
 Nagle zwrócił się do swoich:
 — W trąby i piszczałki! — zawołał. — Nie rab jedzie, lecz Maćko wojewoda.
 I przy grzmocie ryczących gardeł obojów, przy szczękach i rżeniu a tętentach koni; przy gwarze rozmów z rozmysłu podniesionych i śmiechów głośnych, w dziedziniec zamku królewskiego wjechał Maćko wojewoda.
 W powitalnej komnacie przyjął go król, a przyjął radośnie. Uśmiechał się dobrotliwie, za rękę wziął i pytał o zdrowie. Maćko pokręcał wąsa sumiastego, o piędź jedną zda