Strona:Kazimierz Gliński - Ostrzeżenica.djvu/40

 — A cóż to? — rzekł nagle król, ku oknu się zwracając. — Kmieć jakiś z karteluszem nad głową wzniesionym u murów zamczyska stoi... Kochan! — huknął, w dłoń klaszcząc, i gdy ulubieniec królewski wszedł, zwrócił się ku niemu i tak rzekł:
 — Nowa skarga jakaś!... Idź, wasze, i przynieś mi tę żałobę.
 Dworzanin wyszedł, a król do Maćka:
 — Rad jestem, żeś przyjechał; nieprędko już opuścisz Kazimierz.
 I rozmawiał wesoło z panami swoimi i otoczeniem Maćkowem, a tymczasem wszedł Kochan i śmiejąc się, podał królowi kartelusz.
 Panowie na pisanie spojrzeli, zajrzał i Maćko, i jeden głośny śmiech buchnął:
 — Głupie chłopisko! — wołano ze wszech stron.
 — Mądry, kto taką bazgrotę przeczyta!
 — Tu i Salomon skapiałby.
 — Ojej — boki... — śmiała się czereda Borkowica.