Strona:Kazimierz Laskowski - Żydzi przy pracy.djvu/73

 — Wzięlibyście... ja wiem! żeby kto dał... Chcecie usłyszeć mądre słowo? — wykrzykuje Mojsie.
 — Od tego jarmark. W targu gniewu niema...
 — Wszystkie pieniądze... czternaście rubli!
 — Co! Uszer dawał dwadzieścia i dwa, a nie brałem.
 — Boście głupi. Trzeba było brać. Czternaście rubli to wszystkie pieniądze — wyrokuje ostatecznie Mojsie, odchodząc i zostawiając stroskanego chłopa z zatargowaną graniastą.
 Podobne przetargi in minus odbywają się w dalszym ciągu pod przewodnictwem Uszera przy wszystkich przyprowadzonych na targowisko wiśniaszkach, kwiatulach, biedrulach i łaciatych.
 Słońce skręciło już ku zachodowi, jaki taki zabiera się już ku domowi. Pobrykują ciągnięte za powróz bydlątka. Uszer teraz odbywa powrotną drogę i dobija targu.
 Dostrzegł go zdala właściciel graniastej — woła:
 — Uszer! pójdźcie ino. Cóż to nie skończywa?
 — Ja myślałem, żeście już sprzedali — mówi Spokojny, podchodząc zwolna.
 — Ja się ta zawdy pierwszego kupca trzymam — tłómaczy się chłopek. — No jakże!
 — Niech od was wpierw usłyszę...
 — Dacie dwadzieścia pięć?
 — Nie kpijcie! nie kpijcie!