Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/11

 — Pana kolega — wyjaśniła Lenka. — Czeka już dwie godziny.
 Turoń zamknął drzwi. Pochylił się nad śpiącym, mógł lekko potrząsnąć za ramię.
 — Andrzej Muszyna — powiedział, kiedy gość otworzył oczy.
 Tej rozmowy Lenka nie słyszała, choć dwa razy wchodziła do gabinetu. Zabrała pustą szklankę, potem kładła na biurku teczkę z korespondencją.
 Może nie wiedział, co mówić? Przewodniczący — w jasnym garniturze z tropiku, opalony, przystojny — pewno go onieśmielał. Zapalili. Turoń usiadł za biurkiem. Na placu hałasował traktor.
 — Heniu — mógł zacząć — Heniu...
 — Wal śmiało, stary.
 — Czasem tak jest w życiu...
 — Nie wychodzi, co?
 Zakaszlał, ręką potarł policzek. Słyszeli gwar spod budki z piwem.
 — Pisali o tobie w gazecie. Nowy pan przewodniczący! Myślałem...
 — Czytujesz prowincjonalną prasę?
 — Gdzie ja nie byłem, stary. — Pokiwał głową.
 Przewodniczący spytał ciszej: — Siedziałeś ostatnio?
 — Krótko. Niecały rok.
 — Co to było?
 — Książeczki — westchnął.
 — Kiedyś, podobno, miałeś niedobory w kasie. Lewandowski pisał. To prawda?
 — Dawno, dawno.
 — Co z żoną?
 Wzruszył ramionami.
 — Pijesz?
 Nie odpowiedział. Turoń patrzył na jego znoszoną marynarkę, krawat na gumce, zakurzone buty.