Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/124

 — Co ty, Jańciu? — zaniepokoiła się Groszkowa. — Będzie duszno.
 Stolarz nie zwrócił uwagi. Zaczął opowiadać historię szaletu.
 — Z tym wychodkiem, panie redaktorze, to było tak...
 Muszynie dopowiedział później Jasiu Flacha, jaki był początek. Słyszał rozmowę architekta Targowskiego z sekretarzem. Miedza pewno podszedł do okna i poczuł fetor z parku. Zwłaszcza w upalne dnie targowe, kiedy do miasta przyjeżdżało sporo ludzi ze wsi, zapach był mocny. Kto musiał, szedł za potrzebą do parku — jasne. Jedyny wychodek w „Obywatelskiej” nie wystarczał, zresztą najczęściej bywał zamknięty.
 — Z ulicy przychodzą, panie kierowniku — skarżył się kelner Ludwiś. — Idą i idą z tymi zabłoconymi buciorami. A potem wracają i znów brudzą!
 Kierownik kazał wychodek zamykać.
 Miedza skrzywił się i zaraz zadzwonił do Targowskiego.
 — Inżynierze — powiedział — jak wy dbacie o miasto? Ludzie nie mają nawet porządnego szaletu. Trzeba postawić obiekt.
 Flacha był wtedy u Targowskiego i słyszał rozmowę. Architekt obiecał, że szalet wybuduje.
 — Tak jest, towarzyszu sekretarzu — mówił. — Wstawimy do planu.
 Minęły dwa lata i szaletu nadal nie było.
 — Na skutek pieniactwa właściciela działki, na której zaprojektowano obiekt — mówił Targowski.
 W pogodne dnie, zwłaszcza w lipcu i sierpniu („Turyści, turyści!”) Miedza często musiał zamykać okna. Zawsze wtedy dzwonił do prezydium i pytał:
 — No i co z tym szaletem, inżynierze? Będzie w końcu czy nie?
 — Właściciel gruntu odwołuje się od decyzji loka-