Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/139

 Flacha pijany, z podbitym okiem, zasnął na tapczanie.
 I teraz jeszcze był nieswój — mało mówił, dotykał opuchlizny pod okiem. Kaszlał długo.
 — Nie przejmuj się, Jasiu. Do wesela się zagoi! — próbował żartować Muszyna. Zamówił pół litra żytniówki.
 Wypili po sto gramów i dopiero wtedy Rybaczyński odżył. Muszyna zapytał go, kto u nas najlepiej zarabia. Flacha popatrzył na niego podejrzliwie.
 — Po co ci, Andrzej?
 — No, wiesz, piszę, tego, muszę wiedzieć — wyjaśnił Muszyna.
 Flacha nie powiedział nic. Wydawało się, że zapomniał. Dopiero kiedy wypili pół butelki, nie pytany zaczął mówić. Pochylił się nad stolikiem i szepnął do ucha redaktora:
 — Powiem ci, Andrzej. Ale obiecaj: mur!
 — Mur, mur — zgodził się Muszyna.
 Flacha obejrzał się (uniósł się nieco z krzesła). Pusto było przy nich. W sąsiedniej sali, z bufetem, śpiewali chłopi:
 — „Ułani, ułani, malowane dzieci!”
 — Oni tu handlują czosnkiem — powiedział Jasiu.
 — Kto: oni?
 Flacha obejrzał się jeszcze raz. Powtórzył szeptem: — No, oni, tutaj... Miedza, Gniazdowski, Szeląg. Chyba Targowski. Na pewno Szafranek. Cały gang czosnkowy. — Zaśmiał się.
 Muszyna myślał, że Flacha żartuje. — Jasiu, co ty? Jaki czosnek?
 Rybaczyński zdenerwował się. — Nie wierzysz? Proszę bardzo, można sprawdzić w Wydziale Rolnictwa. Każdy z nich kontraktuje po kilka ton. A ogródki mają takie! — Trącił talerzyk z sałatką.