Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/143

i nie chciał. Pieniędzy też nie weźmie. A jaki Chrystusek jest, wiemy.
 — Robotnicy mówią — powiedział Szafranek — że tu chodzi o prostego człowieka.
 Miedza nie zrozumiał. — Co, kto? Mów jaśniej, Władziu.
 — O prostego człowieka. O tę, jak tam, sprawiedliwość dla nich.
 Mogli wtedy pomilczeć chwilę. Któryś podniósł kieliszek z radzieckim koniakiem do ust. Szafranek ssał fajkę (może akurat zgasła?). Gniazdowski przerwał milczenie pierwszy:
 — To znaczy o kogo? Konkretnie. O Krzywego Stefana?
 Prezes Szeląg zaśmiał się głośno.
 Rozmawiali jeszcze pół godziny. Miedza proponował, żeby napisać list do centrali.
 — Ty, Józek, nie napisałbyś? — spytał Gniazdowskiego.
 Dyrektor wzruszył ramionami. — Gienek, jak Boga kocham, może do KC wystąpisz?
 — Potem, jak ci wysmaży artykuł, nie będziesz wiedział, gdzie oczy odwracać. Ja znam tych z prasy!
 — Stuknąć drania po ciemku — powiedział Szeląg. — Zaraz by spotulniał!
 Zaśmieli się. Dopili koniak z kieliszków. Zapach dymu z fajki Szafranka rozszedł się po całej kawiarni. O ósmej wyszli i wsiedli do samochodów. Czy coś postanowili wtedy? Chyba nic konkretnego. Może: mniej rozmów, kontaktów. Unikać raczej, niż dyskutować. Projekt z listem do prasy centralnej upadł. Także o stuknięciu po ciemku nie było więcej mowy. Wiadomo — Szeląg żartował.
 Przed kawiarnią czekał kierownik Tarasewicz.
 — Serdecznie prosimy nie zapominać o nas! — mówił.