Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/39

Omalże nie upadł wstając. Funkcjonariusz oddał mu pasek, sznurowadła, krawat i aparat lustrzankę. Wsadził krawat do kieszeni, wyszedł przed budynek komendy i stał chwilę, nie bardzo wiedząc, dokąd iść. Chwiał się — musiał chwycić za balustradę przy schodach. Flacha czekał niedaleko komendy.
 — A co, nie mówiłem? — Klepnął Muszynę po ramieniu. — Popielak to mądry gość!
 Śpiewali wracając przez puste miasto. Ich głosy, trochę ochrypłe, słychać było daleko.
 — „Rano, rano, raniusieńko, rano po rosie...”

 Lenka jeszcze czekała. Matka piła herbatę przy stole w kuchni.
 — Madziu — mówiła — dlaczego nie idziesz spać?
 Dziewczyna uchyliła okno. Nasłuchiwała. Z dołu, od miasta, słychać było nierówny śpiew:
 — „Wyganiała Kasia wołki...”
 Tak, to wracał redaktor Muszyna. W rozpiętej koszuli, bez krawata, aparat lustrzanka krzywo wisiał na szyi. Długo stali z kierownikiem Rybaczyńskim naprzeciw niskiego okna. Kończyli nierówny śpiew:
 — „Kasiu, Kasiu, Kasiuleńko, cóż za gości masz?”
 Lenka stała za firanką. Widziała, jak na pożegnanie objęli się.
 — Jasiu, nigdy ci nie zapomnę! — mamrotał Muszyna. — Pa, kochany, pa! — Cofał się w stronę drzwi.
 W sieni potknął się o rower. Lenka wyjrzała z kuchni, ale zaraz cofnęła się z powrotem.
 — Ja bardzo przepraszam, panno Lenko! — powiedział Muszyna do zamkniętych drzwi. — Bardzo przepraszam!
 Słychać było, jak sprężyny jęknęły za ścianą, kiedy w ubraniu upadł na łóżko.