Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/46

 — Towarzyszu sekretarzu — powiedział redaktor Muszyna — ja tu nikogo nie znam. Wasi ludzie tak mówią. Dlatego pytam.
 Miedza zwrócił się do Henryka: — Pokażemy redaktorowi nasz ośrodek, co, towarzyszu Turoń? Możemy być dumni, że mamy taki obiekt.
 — No, ale w mieście boiska dla młodzieży nie ma — powiedział Henryk. — I prędko chyba nie będzie. Zabraliście fundusze przeznaczone na ten cel, żeby zbudować rybaczówkę.
 — Naprawdę? — spytał redaktor. Znów coś zapisał w notesie.
 Zadzwonił telefon. Sekretarz odstawił kieliszek i podbiegł do biurka.
 — Jest województwo — zameldowała telefonistka.
 — Nareszcie, nareszcie! Halo! Czy jest towarzysz Kotula?
 Kotula należał do towarzyszy najchętniej przez Miedzę przyjmowanych. Zwykle razem jechali do rybaczówki — obaj lubili łowić ryby. Niestety — akurat wyszedł z komitetu. Miedza odłożył słuchawkę.
 Turoń i Muszyna wstali.
 — Pójdziemy już — powiedział redaktor. — Dziennikarskie obowiązki wzywają.
 — Tak, krótko? Tak krótko? — pytał sekretarz, ale nie nalegał, żeby zostali.
 Muszyna zrobił zdjęcie — Miedza za biurkiem, na tle portretów na ścianie. Głośno strzeliła migawka. Potem wyszli.
 Sekretarz zamknął drzwi obite skórą i znów usiadł, tak jak go Muszyna sfotografował — ręce złożone na szklanej płycie, grymas zamiast uśmiechu. Patrzył nieruchomo przed siebie. Przed nim, na kartce białego papieru, leżała kupka tytoniu. Odetchnął głęboko, wstał, zawołał kierowcę i posłał po nowe papierosy.