Strona:Kazimierz Orłoś - Cudowna melina.djvu/85

biegła w dół do jeziora. Dziewczyny z tarasu widziały teraz czarny grzbiet między leszczynami na skraju łąki.
 — Mamy go, mamy! — dyszał Miedza. — Józik, Józik! — przypomniał sobie. Pobiegł ciężkim truchtem naokoło domu.
 Szeląg i Muszyna pędzili świnię w dół.
 Józik postawił wóz pod topolami po drugiej stronie rybaczówki. Jakiś czas czytał książeczkę z żółtym tygrysem, potem położył się na siedzeniu (nogi w półbutach o startych zelówkach wystawały przez uchylone drzwi) i zasnął. Zbudziło go silne szarpnięcie za nogawkę. Zdyszany sekretarz stał nad nim.
 — Rany boskie, Józik, śpisz, a my tam... Gdzie siekiera, łom, korba?
 Przestraszony Józik wyskoczył z wozu. — Co się stało? Biją?
 — Migiem, migiem, migiem! — powiedział sekretarz. — Zabieraj, co masz i na brzeg! — Odwrócił się i pobiegł z powrotem.
 Wieprzek zaszył się w gęste leszczyny nad wodą. Pochrząkiwał niespokojnie. Widać było czarny grzbiet w liściach i duże uszy pokryte plamkami. Muszyna i Szeląg stali obok — nauczyciel z suchą gałęzią.
 — Sekretarzu — powiedział — to cudza świnia.
 Miedza nie zwrócił uwagi. Chwiał się trochę.
 — Teraz do wody go, chłopcy! W wodzie mu przywalimy.
 — Gdyby nie ja — pochwalił się Szeląg — poszłaby w las. W ostatniej chwili zabiegłem drogę!
 Czekali na Józka. Kierowca przybiegł objuczony: dźwigał siekierę, łom i żelazną korbę. Rzucił wszystko na ziemię.
 — Wojtanowski nic tu nie ma. Tylko tę siekierę znalazłem w komórce.
 Wojtanowski, właściciel pola z łubinem i nie otyn-