Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/124

 — Chłopów dość, wystarczy.
 — Jo sie we krwi opłókać musem.
 — Albo co?
 — Bo jo sie od dyabła kusić dała — musem sie omyć.
 — We krwi?
 — Haj.
 — A coś robiła?
 — Jo sie z potworom zadawała.
 — Jakto?
 Nie odpowiedziała Maryna, tylko rzekła ponownie:
 — Sobek brat haw bedzie hnet. Samyk Toporów ś nim siedmi, Mardułów trzok...
 Kostka przypatrywał się piękności Maryny.
 — Maryna — rzekł, przeciągając się.
 — Co?
 — Maryna — powtórzył.
 — Panie, ostońcie mi święty, hłopski zbawiciel! — rzekła Maryna i wyszła z komnaty.
 Przybył nazajutrz Łętowski, ale z paru tylko chłopami, w odwiedziny, obiecując powrócić i z pod Czarnego Dunajca dziesiątki tysięcy chłopów ze wszech stron góralszczyzny zwieść, oddano też w cztery dni po ustąpieniu Jordana list od rektora Martinusa Radockiego z Pcimia, który, o »miłośnikach prawdy Chrystusowej« wspomniawszy, donosił, »iż chłopi, gdyby dozwolenie, albo głos IMci króla słyszeli, tedyby prawie sami na dwory szlacheckie następując,