Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/133

 — My tu nasom śmierzciom światu nie zbawiemé...
 — Ani nikogo...
 — Moze ta pon Kostka i dobrze kcieli...
 — Abo i marsiałek Łętowski...
 — Ale kie sie nieda, to sie nieda...
 — A coz komu s naskiej haw śmierzci przydzie? Nic.
 — Abo z męki?
 — Ma się odmienić, to sie odmieni, a nié, to nié.
 — Ale bez ten zomek sie nie odmieni.
 — O bo wiera nié!
 — Wto dowodzi — nieg radzi. Ginąć sie nikomu niefce.
 — Zej ba! Héba by głowy nimiał!
 W tej chwili we drzwiach piwnicy okazały, z siwą brodą, Łętowski stanął.
 — Hłopy! — krzyknął. — Hań na murak ino pięci zdrowyk, a wy tu?!
 — Tu — odpowiedzieli ponuro.
 — Coz radzicie?
 Chwilę milczeli, a potem Józek Nowobilski rzekł:
 — Ginąć darmo sie nikomu nie kce.
 Zrozumiał Łętowski i zbladł.
 — No to co fcecie? — zapytał cicho.
 — Kaz som jest pułkownik? — ozwał się wymijająco Maciek Nowobilski.
 — Poseł rane zawiązać.