Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/134

 Nastało milczenie. Wtem zagrzmiało i z muru za plecami Łętowskiego gruz się od uderzenia kuli działowej posypał.
 — Sami widzicie — rzekł Józek Nowobilski.
 — Nas jest zdrowyk mało co wysy dziesieńci, a hańtyk jest tysiące.
 Nagle porwał się Szczepan Kuros z nizkiego stołka.
 — Co haw długo ukwalować?! — krzyknął. — Zomek trza oddać i jest!
 Na to chłopi czekali.
 — Zomek trza oddać! Słuśnie gadze! — zawołali, zrywając się z miejsc dwaj Nowobilscy, Kułach i trzej towarzysze.
 — Hłopi! Bójcie sie Boga! — krzyknął Łętowski. — I zomek oddać i pod nóz iść! To lepi zginąć w murak!
 — Jo juz wiem, jako zrobić — zawołał Maciek Nowobilski. — Mnie nie trza ucyć. Jo przy wojsku bywał.
 I porwał się biec.
 — Kaz lecis? — zatrzymał go Łętowski we drzwiach.
 — Na mur! Zomek dać!
 — Przez pana pułkownika niewolno!
 — Pytaj sie go som!
 — Nie pudzies!
 — Pude!
 — Marsiałku, puście nas! — krzyknęli chłopi