Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/136

rzyn za kołnierz i rozkazał mu pisać warunki poddania zamku i wolności.
 Armaty ucichły.
 Kostki chłopi nie szukali. Nie chcieli mu spojrzeć w oczy. Wiedzieli od Maryny, że spał.
 Wtenczas Maryna weszła do komnaty i ujrzała Kostkę na łożu Platemberga nad chęć snem zmorzonego.
 Wstrząsnęła go za ramię.
 Zerwał zię: Co?! Sobek z Toporami?
 — Nié — odpowiedziała Maryna — Hłopi zomek oddali.
 — Jakto?! Co?! — krzyknął Kostka skacząc na równe nogi.
 — Jako wam mówiem. Skoda was.
 — Kto oddał?! Gdzie Łętowski? Ustrzelon?
 — Nié, zaparty do piwnice.
 — Prawdę mówisz?
 — Prowde.
 Kostka opadł na łoże.
 — Słuchajcie, jak nie wierzycie — rzekła Maryna. — Armaty ciho stojom.
 Kostka poczekał chwilę.
 — Prawda — rzekł.
 — Skoda was — powtórzyła Maryna.
 Strasznem wydało się Kostce milczenie oblężniczych armat.
 — Jak śmierć — rzekł jakby do siebie.
 Nagle porwał go gniew, wściekłość, tupnął nogą, cisnął przez zęby przekleństwo, porwał