Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/15

dwo się z kurzu podróżnego otrzepawszy i obmywszy, do Beaty szedł.
 Już się ku zachodowi słońce miało. Pachniał ciepłym kwietniem ogród zamkowy, pełen kwiatów cennych i drzew odwiecznych.
 Nad sadzawką zamyśloną napotkał Beatę.
 Ośmnaście lat swoich i cudne lico uwieńczyła wianuszkiem kwiatków polnych, zaplecionych zgrabnie i powabnie.
 — Prawda-li to? — zawołał Kostka, prawie witać zapominając. — Prawda-li to jest?
 — Co ma prawdą być? — zapytała Beata.
 — Co słyszę, iże wojewodzic Sieniawski o rękę waszą, miłościwa wojewodzianko, prosić dziś jeszcze przed wieczorem ma?
 — Prosić może, to nikomu niewzbronno.
 — A ja?
 — A wy też o nią prosić możecie.
 — Lecz jakaż wasza odpowiedź będzie?
 Wojewodzianka uśmiechnęła się lekko i wzniosła oczy niebieskie ku górze.
 — Gwiazd jeszcze niema — one wiedzą.
 — Zatem je wydrzeć z nieba rękoma trza, aby rzekły!
 — Wydrzejcie. I to wolno.
 — Wojewodzianko! — krzyknął niemal Kostka. — Dawaliście mi próby przyjaźni waszej! Włosów waszych pierścionek mam!