Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/167

 Otwarły się drzwi żelazne.
 Wszedł dozorca więzienny i dwóch drabów z krótkiemi, szerokiemi tasakami w ręku.
 — Na sąd? — zapytał Kostka.
 — Nie, na męki — odpowiedział dozorca.
 — Jakto?!
 Nie odpowiedziano mu nic, jego zaś zimny pot oblał od stóp do głów w jednym momencie.
 — Na męki?! Czemu?! Za co?! Możecie mię zabić, lecz po co męczyć?!
 — Nie wiemy. Przywieść rozkazano.
 Opanował się Kostka. Idźmy — rzekł, podobnie, jak kiedy go wydać miano w Czorsztynie.
 Powiedli go na dół po wązkich schodach kamiennych, wewiedli w ciemny korytarz i wprowadzili w nizkie sklepienie, kształt piwnicy mający.
 Tam na ścianach czarnych ciosowych tliły się kagańce czerwone i słaby blask dnia przez kratowane okna zazierał; obok stołu, nizko, płonęła w tyglu siarka żółtym płomieniem.
 Siedział za wielkim stołem, czarnem suknem okrytym sędzia w kapturze zapadłym na oczy, w opończy długiej. Obok stał kat i jego pomocnicy.
 Stawiono Kostkę przed stół.
 Stanął prosty i sztywny, jakby wyniosły.
 Królewski syn, ludu wódz i zbawiciel...
 — Ktoś jest? — zapytał sędzia.