Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/179

 Przy osobnem ognisku, na derach i kobiercu leżał Sieniawski pół drzemiąc, kilkadziesiąt kroków od żołnierzy, gdy ku niemu Beata Herburtówna przypadła.
 — Wszelki duch Pana Boga chwali! — zawołał, oczy podnosząc.
 — I ja go chwalę! — odpowiedziała Beata i w tej chwili poznali się nawzajem.
 — W takim stroju?! Wojewodzianka?! Tu?! Sama jedna?! Pieszo?! — mówił zdumiony Sieniawski.
 — Pana Kostkę ratować biegnę! Na pal go w Krakowie wbijać mają!
 Zerwał się Sieniawski z leżenia na równe nogi. Złe ognie na twarz mu wybiły. Przytknął trąbkę do ust i zagrał na alarm. W mig porwali się pobudzeni już dragoni.
 — Konia luzem! — krzyknął.
 Usłyszeli dragoni i duchem wierzchowca przywiedli, w zdumieniu na pannę spoglądając.
 — Mości wojewodzianko, oto koń — wybaczaj, lecz damskiego siodła nie mamy z sobą — rzekł Sieniawski.
 — Dokąd? — zapytała Herburtówna.
 — Kostkę odbić — odpowiedział Sieniawski dziwnym głosem.
 Beata ustami do ręki mu przypadła. Rycersko odsunął ją Sieniawski, na konia w rękach prawie podniósł, burkę swoją na nią zarzucił