Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/181

 Wtem ujrzał Kostka troistą szubienicę i pod nią pal we mgle.
 Wówczas szyja wstąpiła mu w ramiona, a broda wpiła się w pierś, oczy skołczały, pot wypłynął na czoło, zaczął się trząść i dławienie poczęło mu ramionami podrzucać. Nieopisana trwoga osiadła mu twarz. Ale trwało to krótko. Opanował się, nie wzniósł, ale poderwał głowę w górę, wyprostował się i ukazał twarz tak spokojną, stężoną, własnowolną, jak gdyby ta śmierć, której naprzeciw szedł, była oczekiwaną.
 Podjechano pod szubienicę, wysadzono skazanych z wozów. Stał kat z pomocnikiem; jeden miecz ciężki trzymał w ręku, drugi przy palu z nabitym szpicem żelaznym stał. Pień na głów ścinanie był przygotowany.
 Urzędnik grodowy, wśród grobowego milczenia tłumu i żołnierzy, odczytywać począł wyroki: spokojnie ich skazani wysłuchali.
 Poczem podprowadzono rektora Martinusa Radockiego; i on i Łętowski ręce mieli w tył związane.
 Dwaj pachołkowie opuścili Radockiego na klęczki, obnażyli mu szyję; Radocki milczał i oczy miał wzniesione w niebo.
 Dopiero, gdy ukląkł, westchnął i dużym głosem zawołał:
 — Przyjdź Królestwo Twoje!
 Ciężki miecz spadł: głowa potoczyła się wśród strumieni bluzgającej z arteryi krwi.