Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Maryna z Hrubego.djvu/211

 — E! — zauważył Krzyś z niedowierzaniem, spoglądając na Topora.
 — Prziwiezła by ta co kiedy gaździno! — ozwała się Jewka, wychylając głowę z drzwi. — Dy to łakome, jak pies, a skąpe, co cud!
 Stary Topór zaczął się śmiać.
 — Słuśnie gado.
 Jewka zaś zakończyła:
 — Obiod!
 — Pojdze — rzekł Topór do Krzysia, zapraszając.
 — Je dy ta — odpowiedział Krzyś z ceremonią, choć na obiad czekał pożądliwie.
 — E pojdze ino! Podź.
 — Je dy ta — powtórzył Krzyś i poszli do izby.
 Tam Jewa postawiła przed nimi krupy warzone i dymiące mięso baranie. Dobry obiad we wielkie święto.
 Podsunęła Toporowi baraninę, a Krzysiowi krupy, ale Krzyś rzekł:
 — Wy mie krupami nie siélcie, ba mi dejcie klubre miésa, bo mi z miésa nie źle.
 Usłyszawszy to Topór śmiać się zaczął i sam gościowi mięso w misie przysunął, mówiąc:
 — To to taki skąpy brzydoś, jak i Sobcockula, ta Jewcia.
 Jedli. Krzyś połykał i połykał, bo żarłoczny, choć mały był. Nie mogła Jewa wytrzymać